Afatische Sonetten, voorwoord

Afatische sonnetten

Huib Eijkelenboom

Uitgegeven in beperkte oplage in opdracht van de Werkgroep Afasie & LezenBaarn, 1991, (c) Pragma

Afasie brengt een einde aan veel vanzelfsprekendheid: de vanzelfsprekendheid waarmee iemand taal gebruikt, communiceert met anderen, participeert in de samenleving. Na zijn hersenbloeding heeft Huib Eijkelenboom zichzelf geleerd om de taal weer te gebruiken door het schrijven van de gedichten die in deze bundel zijn opgenomen.

Met deze sonnetten laat hij ons zien dat ondanks afasie communicatie mogelijk is. Vanzelfsprekend is dat niet: hoeveel tijd, hoeveel energie het hem heeft gekost om zijn gedachten zo onder woorden te brengen, weten we niet.

De Werkgroep Afasie & Lezen zet zich in om een deel van onze wereld weer (beter) toegankelijk te maken voor mensen met afasie: de wereld van boeken, van nieuws, van informatie. Dit kan alleen door de medewerking van veel vrijwilligers. Vrijwilligers die zich inzetten om onze ideëen in daden om te zetten.

Hoeveel tijd, hoeveel energie hun dat kost, weten we vaak niet. Voor hen lijkt het een vanzelfsprekende zaak.

Huib Eijkelenboom is in het voorjaar van 1991 overleden. Tot een officiële uitgave van zijn Afatische sonnetten was het toen nog niet gekomen. Wel had hij toegestemd in publicatie van enkele gedichten in De Praakrant, het verenigingsblad van de Afasie Vereniging Nederland.

Zijn familie heeft nu toestemming gegeven tot de uitgave van de oorspronkelijke teksten van de 14 sonnetten in dit boekje. Een boekje waarnee wij onze dank in iets tastbaars hebben willen omzetten voor alle vrijwilligers die zich inzetten of ingezet hebben voor onze werkgroep.

Namens de Werkgroep Afasie & Lezen

Liesbeth Pyfers, Heleen Wagenaar